۵ واقعیت تاریخی که در مدرسه به شما نمی‌گویند
تاریخ انتشار: ۱ دی ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۶۷۴۶۰۱
تاریخ اغلب برای ما به روایت جنگ‌ها و فتوحات پادشاهان محدود می‌شود. کتاب‌های تاریخی صرفا از آغاز و پایان سلسله‌های پادشاهی و زوال و شکوفایی تمدن‌ها می‌گویند؛ طوری که انگار آدم‌های معمولی وجود نداشته‌اند، هرچه پیش از این اتفاق افتاده، کاملا تمام شده‌است و هیچ ربطی به زندگی امروز ما ندارد.
به گزارش خراسان، خب البته که واقعیت چیز دیگری است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
اسم مومیایی که می‌آید، یاد مصریان باستان و فرعون‌های‌شان می‌افتیم، اما این مردم قبیله «چینچورو» بودند که اولین‌بار به‌فکر مومیایی کردن اجساد مردگان‌شان افتادند. قبیله چینچورو در صحرای «آتاکاما»ی شیلی، ۲ هزار سال پیش از مصری‌ها با پوشاندن بدن مردگان از گیاه و قرار دادن ماسک روی صورت‌شان، آنها را مومیایی می‌کردند.
شکلات با این‌همه تنوع در شکل و مزه، خوراکی مدرنی به‌نظر می‌رسد، اما سابقه حضور شیرین‌کننده‌اش در زندگی بشر به ۶۰۰ سال پیش از میلاد مسیح می‌رسد. مردم قبیله مایا در جنوب مکزیک، اولین کسانی بودند که به‌گواه باستان‌شناسان، بقایای کاکائو روی ظرف‌های‌شان پیدا شده‌است.
البته احتمالا تمدن‌های پیش از آنها هم با میوه کاکائو آشنا بودند، اما درواقع این مایا‌ها بودند که ماده خام شکلات را با مواد دیگری مثل آب، عسل و آرد ذرت مخلوط کردند تا از آن نوعی نوشیدنی به‌دست بیاورند.
دکمه آسانسور را می‌زنید و درعرض چندثانیه مسافت زیادی را بدون زحمت طی می‌کنید. درود به علم و فناوری روز! اما صبر کنید، آسانسور اختراع زمان ما نیست. رومی‌ها سیستم بالابر پیچیده‌ای داشتند تا حیوانات وحشی را برای اجرای نمایش جنگیدن به کف «کولوسئوم»، تماشاخانه معروف‌شان، برسانند.
این آسانسور‌ها البته با نیروی انسانی کار می‌کردند، اما به‌هرحال ایده جابه‌جایی عمودی به زمان رومیان باستان برمی‌گردد که بعد‌ها تکمیل می‌شود و به زمان ما می‌رسد.
شب‌ها بدون مسواک زدن خواب‌تان نمی‌برد؟ صبح‌ها تا مزه خمیردندان نعناعی دهان‌تان را پر نکند، احساس تمیز و شاداب بودن نمی‌کنید؟ خب مصریان باستان در این تجربه با شما شریک‌اند. عجیب به‌نظر می‌رسد، ولی آنها بودند که خمیردندان را اختراع کردند؛ ترکیبی بسیار تندوتیز از سنگ نمک، نعناع، گل زنبق خشک و فلفل که برای تمیز کردن دهان و دندان به‌کار می‌رفت.
فکر می‌کنید قدمت عمل جراحی بینی چقدر باشد؟ خب از آن چیزی که تصور می‌کنید، باید عقب‌تر بروید؛ آن‌قدر که به قرن ششم پیش از میلاد برسید. در هند، بسیاری از مجرم‌ها با بریدن بینی، مجازات می‌شدند و جامعه هند در آن زمان به جراحی ترمیمی بینی نیاز زیادی داشت. یک پزشک موفق، با برداشتن بخش‌هایی از گونه و پیشانی بیمارانش، برای آنها بینی جدیدی درست می‌کرد.
منبع: فرارو
کلیدواژه: تاریخ
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۶۷۴۶۰۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
«بهاربد»؛ جشنی قدیمی‌تر از بعثتِ زرتشت
پانزدهم اردیبهشت مصادف با جشن «بهاربد» است؛ روزی که هم بهار به نیمه می‌رسد و هم بنابر روایتی همزمان با بعثت زرتشت است. هرچند در حال حاضر شاید کمتر کسی از این مناسبت خبر داشته باشد.
به گزارش ایسنا، درست پنج روز بعد از جشن «چله نوروز» که البته همین مناسبت هم تنها در برخی نقاط مرکزی کشور از جمله کرمان و شیراز به شکل رسمی‌تر برگزار می‌شود، جشن «بهاربد» فرا می‌رسد؛ مناسبتی کهن که به سختی می‌توان رد پای مشخصی از آن حتی در میان مقالات و مطالعات پژوهشگران یافت.
در ایران باستان تقویم بر اساس گاهَنبار‌ها رواج داشته و مردم بر اساس آن آغاز و میانه هر فصل را جشن می‌گرفتند. جشن‌های گاهنباری، ادامه و بازمانده‌ای از نوعی تقویم کهن در ایران باستان است که طول سال خورشیدی را نه به دوازده ماه خورشیدی، بلکه به چهار فصل و چهار و نیم فصل تقسیم کرده‌اند و هر یک از این بازه‌های زمانی، نام و جشنی ویژه به همراه داشته است.
در پانزدهم اردیبهشت ماه نیز جشن «بهاربد» و زمان گاهنباری به نام «میدیوزَرِم» به معنای میانه فصل سبز برگزار می‌شده است. یکی از نکات مهم درباره جشن‌های ایرانی، وابستگی آنها با امور کشاورزی بوده است. روندی که از یک سو به کاشت، داشت و برداشت کشاورزان کمک می‌کرده و از سوی دیگر بهانه‌ای برای شکرگزاری نعمت‌های پروردگار از جمله رُستنی‌های زمین بوده است.
سال گاهنباری از نخستین روز تابستان آغاز شده و پس از هفت پاره زمانی، یعنی پایان سه فصل و چهار میانه فصل، به آغاز سال بعدی می‌رسیده است. پایان بهار یا آغاز تابستان مانند دیگر فصل‌ها، دارای جشن گاهنباری نبوده و تنها به عنوان جشن آغاز سال نو به شمار می‌رفته است.
از سوی دیگر بخش‌هایی از کتاب زادسپرم (کتابی تألیف شده توسط یکی از پیشوایان زرتشت) به جز اشاره‌های کوتاهی که به تاریخچه و رویداد‌های زمان زرتشت می‌پردازد، بعثت او به پیامبری را نیز به میانه بهار یا «بهاربد» نسبت می‌دهد. جشن «بهاربد» که از بزرگترین و مهم‌ترین جشن‌های ایرانیان است و حتی پیش از رواج دین زرتشتی در عصر ساسانی نیز برگزار می‌شده است.
آخرین سند مکتوب از برگزاری جشن «بهاربد» در گزارش کوتاه و مهم ابوریحان بیرونی در کتاب آثارالباقیه آمده است. او در این گزارش به اهتمام فراوان مردم برای برگزاری جشن «بهاربد» اشاره کرده است و همین موضوع بیانگر اهمیت چنین جشنی در ایران باستان است. جشنی که احتمالا برخی بعد از خواندن این گزارش تازه به وجود آن پِی ببرند! درحالی که به نظر می‌رسد احیای چنین مناسبت‌های اصیلی بتواند رد پای مناسبت‌های وارداتی را کمرنگ‌تر کند.
پی‌نوشت: در بخش‌هایی از گزارش از کتاب «جشن‌های ایرانی باستان» نوشته محمدحسین موسوی استفاده شده است.
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟